اجابتِ فرمان خدا و رسولش - صلی الله علیه وسلم 

 

خطبه‌ی اول

سپاس و ستایش از آن الله، پروردگار جهانیان بوده و فرجام نیک از آنِ پرهیزگاران است، خداوند سبحان را می‌ستایم و حمد و سپاس در هر وقت و زمانی سزاوار اوست، و گواهی می‌دهم معبود به حقّی جز خداوند یکتا و بی‌همتا وجود ندارد، و برای او شریک و همانندی نبوده، و آسمان‌ها و زمین را بر پا داشته است، و گواهی می‌دهم محمد بنده و فرستاده‌ی او و رحمتی برای جهانیان است، خداوندا! بر بنده و فرستاده‌ی خود محمد، و خاندان و یاران پیشگامش، درود و سلام همیشگی بفرست تا آنگاه که شب و روز و ماه و سال در پی یکدیگر روانند.

 

اما بعد:

ای بندگان الله تقوا پیشه سازید، خداوند در سوره‌ی بقره می‌فرماید: ﴿وَاتَّقُوا یَوْمًا تُرْجَعُونَ فِیهِ إِلَی اللَّهِ ثُمَّ تُوَفَّی کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ﴾ ﴿و از روزی بترسید که در آن به سوی الله بازگردانده می‌شوید، سپس به هر کس [پاداش‌ و سزای] آنچه انجام داده به طور کامل پس داده می‌شود و بر آنان ستم نمی‌رود﴾ [البقرة: 281].

 

ای بندگان الله:

مقام و منزلت والا، خواهان اطاعت کامل و پاسخی کارا و پرانرژی است. و اگر این بزرگی و والایی همراه با اقرار و درک فضل و احترام باشد، اطاعت کامل‌تر بوده، و پاسخ به امر و نهی وی بهتر و قوی‌تر و زیباتر خواهد بود.

 

و اگر عقل سالم و سرشت پاک، در حقِّ مخلوقی فانی و ناتوان به این موضوع اقرار می‌کند؛ پس شأن و منزلتِ آفریدگار رازق و بخشنده و توانا و جاودان چگونه خواهد بود؟! کسی که در عظمت و بزرگیِ نعمت‌ها، و کمالِ لطف و مهربانیش شریک و همتایی ندارد.

 

بی‌تردید اجابتِ فرمانِ خداوند سبحان باید نهایتِ هدف و مقصودِ بنده‌ بوده و در صدرِ وظایف و برنامه‌ها و تکالیف زندگی او قرار گیرد، و فرمان پروردگار را اطاعت نماید، خداوند سبحان در سوره‌ی انفال می‌فرماید: ﴿یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ﴾‌﴿ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هنگامی که الله و رسولش شما را به چیزی فرا می‌خوانند که به شما حیات می‌بخشد، فرمان ایشان را اجابت کنید؛ و بدانید خداوند میان انسان و قلب او حایل می‌شود، و همه شما به سوی او محشور خواهید شد﴾ [الأنفال: 24].

 

و بزرگترین اجابت، و والاترین مقام، ادای حقّ پروردگارِ سبحان در مُحقق ساختنِ توحید است که بزرگ‌ترین فرمانِ دین و اصل همه‌ی کارها، و روح پرستش و ستون و قانونِ تقرب و نزدیکی به خداوند - عز وجل - بوده، و هدفِ آفرینش انسان و جِن است، همانگونه که خداوند در سوره‌ی ذاریات می‌فرماید: ﴿وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ﴾﴿و جن و انسان را تنها برای عبادت آفریدم﴾ [الذاریات: 56].

 

و همچنین هدف از نازل کردن قرآن نیز پرستش و عبادت پروردگار است و در سوره‌ی هود می‌فرماید: ﴿الر کِتَابٌ أُحْکِمَتْ آیَاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِنْ لَدُنْ حَکِیمٍ خَبِیرٍ (1) أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنَّنِی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ وَبَشِیرٌ﴾﴿ الف، لام، راء. [قرآن] کتابی است که آیات آن از جانب حکیمی آگاه، منظم و استوار گشته، سپس به روشنی بیان شده است (1) [و ای پیامبر به آنها بگو:] که جز «اللّه» را نپرستید، بی‌تردید من بیم دهنده و بشارت دهنده‌ای از جانب او هستم﴾ [هود: 1، 2].

 

و همین برای فضل و بزرگی توحید کفی است که پذیرش همه‌ی اعمال  و گفتارهای آشکار و نهان بنده به آن بستگی دارد و به آن باز می‌گردد، و به همین دلیل، قرآن واضح و آشکار درباره شرکی که اعمال انسان را تباه می‌کند در قرآن هشدار داده و در سوره‌ی زمر می‌فرماید: ﴿وَلَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَإِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَلَتَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ﴾﴿به تو و همه پیامبران پیش از تو وحی شده که اگر شرک ورزی، تمام اعمالت تباه می‌شود و از زیانکاران خواهی بود﴾ [الزمر: 65]، و در سوره‌ی انعام آمده است: ﴿وَلَوْ أَشْرَکُوا لَحَبِطَ عَنْهُمْ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ﴾﴿و اگر [آنها] شرک می‌ورزیدند، قطعاً آنچه انجام می‌دادند تباه می‌شد﴾ [الأنعام: 88].

 

و همچنین برای ارج و بزرگی توحید همین کافی است که اگر یک ذرّه از آن در دل کسی باشد، در آتش جهنّم جاودان نخواهد بود.

 

و انسان موحّد دارای هدایت کامل بوده و در دنیا و آخرت نیز در امنیت و آرامش کامل می‌باشد، الله متعال در سوره‌ی انعام می‌فرماید: ﴿الَّذِینَ آمَنُوا وَلَمْ یَلْبِسُوا إِیمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِکَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ﴾﴿ کسانی که ایمان آوردند و ایمان خویش را به ستمِ [شرک] آلوده نساختند، امنیت از آنِ ایشان بوده و آنها هدایت یافتگانند﴾ [الأنعام: 82].

 

و خداوند سبحان بیان نموده که شرک ستمِ بزرگی است و از زبان لقمان می‌فرماید: ﴿یَا بُنَیَّ لَا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ﴾﴿پسر عزیزم! به الله شرک نورز که به راستی شرک، ظلم و ستم بزرگی است﴾ [لقمان: 13].

 

و همانگونه که در داستانِ یونسِ پیامبر - علیه السلام - آمده، توحید بزرگ‌ترین سببِ گشایشِ رنج و اندوه در دنیا و قیامت می‌باشد، و توحید و اخلاص بنابر فرموده‌ی امام ابن قیم - رحمه الله -: "درختی است که در دل ریشه دارد و کردار انسان شاخ و برگ آن بوده و میوه‌ی آن زندگی نیکو در دنیا، و نعمتِ جاودان در آخرت است، و همانگونه که میوه‌های بهشتی پایان نمی‌پذیرد و ممنوع نمی‌شود، میوه‌ی توحید و اخلاص نیز در دنیا این چنین می‌باشد".

 

ای بندگان الله! درخت توحید اگر با اجابتِ فرمانِ الله و رسولش - صلی الله علیه وسلم - آبیاری شود همچنان رشد کرده و میوه‌های آن گوارا و دلپذیر می‌گردد، آن اجابت و فرمانبرداری که در انجام طاعات و عبادات، و ترک گناهان برای دست‌یابی به وعده‌ی نیک، و ترس ار عذاب شدید و دردناک، تجلّی و نمود می‌یابد.

 

و قرائت و تدبّر در معانی قرآن و پند و عبرت گرفتن از آن، و درک مقصود از کلام خدا و دلیل نزول آن، و بنده با دریافتِ سهم خود از همه‌ی آیات قرآن و به کار بردن آن در بهبودیِ بیماری قلب، همه جزئی از طاعت و عبادت بوده و به باروری درخت توحید می‌انجامد.

 

و تقرب جستن به خداوند به وسیله‌ی نماز‌های سنّت پس از نماز‌های واجب، و تداوم ذکر و یاد الله با زبان و قلب و در عمل، و برتری محبّت و دوستی خداوند بر هر محبتِ دیگر، و به یاد داشتن نعمت‌ها و لطف و نیکی‌های وی، و با دلی شکسته در یک سوم آخر شب با مناجات در پیشگاه پروردگار متعال حاضر شدن، و با خداوند سبحان خلوت گزیدن، و تلاوت قرآن، همه از طاعات و عبادتی هستند که بنده را به الله نزدیک می‌گرداند.

 

و توبه و استغفار، و همنشینی با محبّانِ صادقِ پروردگار جهانیان، و بهرمندی از سخنان مفید، و راه و روش، و پندها و حال آنها، و اجتناب از هر چیزی که میان قلب و پروردگار حایل می‌شود، و پاک گرداندن قلب از غلّ و غش و کینه و حسادت و خودپسندی، و دیگر بیماری‌های قلبی، و داشتن دلی پاک نسبت به مؤمنان و محبّت به آنها، و تلاش برای اصلاح و رستگاری ایشان در حال و آینده، پایان بخش و تکمیل کننده‌ی طاعات و عبادات است.

 

و انسان دانا و عاقل، همانند خردمندان برای دوری و اجتناب از بلایا و فرجام ناخوشایندِ هر چیزی که میان او و فرمانبرداری از الله و رسول قرار گرفته و او را از خدا و رسول باز می‌دارد، به درک و شناسایی اسباب آن می‌پردازد.

 

پس کثرتِ گمراهان و اندک بودنِ رهروان حقّ و هدایت و اهلِ علم و ایمان نباید فرد را فریب دهد. و چگونه با شنیدن سخن پروردگار فریبِ کثرت و فراوانی گمراهان را می‌خورد، که در سوره‌ی انعام می‌فرماید: ﴿وَإِنْ تُطِعْ أَکْثَرَ مَنْ فِی الْأَرْضِ یُضِلُّوکَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ إِنْ یَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا یَخْرُصُونَ﴾﴿و اگر از اکثر مردم روی زمین پیروی کنی، تو را از راه خدا به در می‌کنند، [چون] آنها فقط از گمان پیروی می‌کنند، و تخمین و حدس [واهی] می‌زنند﴾ [الأنعام: 116]، و همچنین در سوره‌ی یوسف فرموده است: ﴿وَمَا أَکْثَرُ النَّاسِ وَلَوْ حَرَصْتَ بِمُؤْمِنِینَ﴾﴿و هر چند اصرار [و تلاش] کنی، اکثر مردم ایمان نمی‌آورند﴾ [یوسف: 103].

 

و هرگز فراموش نمی‌کند و غافل نمی‌شود که پیروی از هوا و هوس، قوی‌ترین عامل در عدم فرمانبرداری از الله و رسول - صلی الله علیه وسلم - بوده، و به یقین از این موضوع آگاه است و فرموده‌ی پروردگارش را در سوره‌ی قصص تلاوت می‌کند که می‌فرماید: ﴿فَإِنْ لَمْ یَسْتَجِیبُوا لَکَ فَاعْلَمْ أَنَّمَا یَتَّبِعُونَ أَهْوَاءَهُمْ وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَوَاهُ بِغَیْرِ هُدًی مِنَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ﴾ ﴿پس اگر پاسخ تو را ندادند بدان که تنها از هواهای نفسانی خود پیروی می کنند، و کیست گمراه‌تر از کسی که بدون هدایت و راهنماییِ خداوند از هواهای نفسانی خود پیروی کند؟ بی‌تردید خداوند مردم ستمکار را هدایت نمی‌دهد﴾ [القصص: 50].

 

و در سوره‌ی جاثیه می‌خواند که پروردگار فرموده است: ﴿أَفَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَی عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَی سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَی بَصَرِهِ غِشَاوَةً فَمَنْ یَهْدِیهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَفَلَا تَذَکَّرُونَ﴾﴿پس آیا کسی را دیدی که هوای نفسانی خویش را معبود خود قرار داده، و خداوند با آگاهی [از این که شایسته هدایت نیست] او را گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مُهر زده و بر چشمش پرده‌ای افکنده است؟! پس چه کسی جز الله می‌تواند او را هدایت دهد؟ آیا پند نمی‌گیرید؟﴾ [الجاثیة: 23].

 

و می‌داند که محیط اطراف و دوستان، اثر بسیاری بر انسان می‌گذارند، و تسلط آنها بر نَفْس و عقل او قوی و نیرومند بوده، و به سرعت با دوست و همنشین خود همراه می‌گردد و اختیار خود را به او واگذار می‌کند، و این موضوع در سخن بهترینِ خلایق - صلی الله علیه وسلم - که از روی هوس سخن نمی‌گوید روایت شده و می‌فرماید: «انسان بر کیش و آیین دوست خود قرار دارد، پس هر یک از شما بنگرد که با چه کسی دوستی می‌کند»؛ امام احمد در "مسند" و ابوداود و ترمذی در "سنن" خو با اسناد حسن آن را روایت کرده‌اند.

 

و ایشان در روایت دیگری از امام احمد و ابوداود و ترمذی و ابن حبان با اسناد حسن می‌فرماید: «تنها با فرد مؤمن دوستی و همنشینی کن، و تنها پرهیزگاران غذای تو را بخورند».

 

و در صحیحین از حدیث ابو سعید خُدری - رضی الله عنه - با لفظ امام مسلم، روایت شده است که پیامبر - صلی الله علیه وسلم – فرمودند: «در گذشته مردی بود که مرتکب 99 قتل شده و به دنبال داناترینِ مردم می‌گشت و راهبی را به او معرفی کردند، نزد او رفت و گفت: 99 قتل انجام داده آیا می‌تواند توبه کند؟ راهب پاسخ داد: نه، پس او را هم کشت و به صد قتل رسید، سپس درباره داناترین مردم پرس و جو کرد و مرد دانشمندی را به او معرفی کردند، به او گفت: مرتکب صد قل شده، آیا می‌تواند توبه کند؟ پاسخ داد: بله، و چه کسی مانع توبه‌ی تو می‌شود؟! به فلان سرزمین برو، در آنجا مردمی خدا پرست هستند و با آنها الله را پرستش کن و به سرزمین خود باز نگرد چون آنجا سرزمین گناه و بدی است ...».

 

و خردمند می‌داند که چه بسیار به الگو و سرمشقی نیاز دارد تا در دین و علم و ایمان به او اقتدا کند، و به همین سبب الله متعال برای کسانی که می‌خواهند با خوشبختی و زندگیِ نیک در دنیا و با دست‌یابی به پاداش و نعمتِ جاودانِ قیامت، برای خود خیر و نیکی گِرد آورند، پیامبر خود - صلی الله علیه وسلم - را الگو و سرمشقِ نیکو برای آنها قرار داده و در سوره‌ی احزاب می‌فرماید: ﴿لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کَانَ یَرْجُو اللَّهَ وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثِیرًا﴾﴿به راستی در رسول الله برای شما و کسی که به خداوند و روز رستاخیز امید [و ایمان‌] دارد و الله را بسیار یاد می‌کند، سرمشق نیکویی وجود دارد‌﴾ [الأحزاب: 21].

 

پس هدایت در اقتدا و پیروی از وی پدید می‌آید، همانگونه که الله متعال در سوره‌ی اعراف می‌فرماید: ﴿فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ النَّبِیِّ الْأُمِّیِّ الَّذِی یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَکَلِمَاتِهِ وَاتَّبِعُوهُ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ﴾﴿پس به خدا و رسول او، همان پیامبر درس نخوانده‌ای که به الله و تمام سخنانش ایمان دارد، ایمان بیاورید، و از او پیروی کنید تا هدایت یابید﴾ [الأعراف: 158].

 

و و در این شکّ ندارد که آرزوی دور و دراز، انسان را از اجابت و فرمانبرداریِ الله و رسولش - صلواتُ الله وسلامُه علیه – باز می‌دارد؛ چون این آرزوها با وعده و امید به عمری طولانی انسان را می‌فریبد، تا آنگاه که ناگهان و بی‌خبر مرگ به سراغش می‌آید؛ و خداوند سبحان فرموده است: ﴿ذَرْهُمْ یَأْکُلُوا وَیَتَمَتَّعُوا وَیُلْهِهِمُ الْأَمَلُ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ﴾﴿بگذار بخورند، و بهره گیرند، و آرزوها آنها را غافل سازد؛ پس به زودی خواهند فهمید [چه بر سرشان می‌آید]﴾ [الحجر: 3].

 

و همانگونه که ابن کثیر - رحمه الله - می‌گوید: "این آیه تهدیدی شدید و وعده‌ای قاطعی برای کافران است".

وبه به همین خاطر فرمودند: آرزو آنها را از توبه و بازگشت به سوی خدا، غافل می‌سازد؛ پس به زودی می‌فهمند که سرانجامشان چه خواهد شد، و آن هنگامی است که در پیشگاه پروردگار حاضر شده و حساب ناخوشایند و عذاب دردناک خود را می‌بینند.

 

پس ای بندگان خدا! از الله پرواکنید و تقوا پیشه سازید، و هرگاه الله و رسولش - صلی الله علیه وسلم - شما را به سوی چیزی خواندند که مصلحت و رستگاری و هدایت شما در آن بوده و با آن به خشنودی و آمرزش پروردگار و جایگاه رفیع بهشتی دست می‌یابید، ندا و فرمانِ ایشان را اجابت کنید.

 

خداوند، با نورِ هدایتِ قرآن، و با سنّتِ پیامبرش - صلی الله علیه وسلم - به من و شما سود رساند، این را گفته، و نزد خداوند بزرگ و ارجمند برای خود و شما و همه‌ی مسلمانان از هر گناهی طلب آمرزش می‌کنم، به راستی که او آمرزنده و مهربان است.

 

 

خطبه‌ی دوم

سپاس و ستایش از آن الله است، او را می‌ستاییم و از او یاری جُسته و طلب آمرزش می‌کنیم، و از شرِّ نَفْس و کردارِ ناپسند خود به الله پناه می‌بریم، خداوند هر کس را هدایت دهد، کسی نمی‌تواند گمراهش سازد؛ و هر کس را گمراه کند کسی نمی‌تواند، او را هدایت دهد، و گواهی می‌دهم هیچ معبود به حقی جز خداوند یکتا و بی‌‌همتا وجود ندارد، و گواهی می‌دهم که محمد بنده و فرستاده اوست، بار الها! بر بنده و فرستاده‌ی خود محمد درود و سلام فرست.

 

اما بعد؛ ای بندگان الله:

از بزرگ‌ترین موانعِ اجابت و فرمانبرداری از الله و رسولش - صلی الله علیه وسلم -: امور فاسدی هستند که دل انسان‌هایی را که برای رسیدن به پروردگارشان در تلاشند فاسد و تباه می‌سازد، و راه را بر آنان بسته و مقصودشان را پوشانده و از آنها پنهان می‌سازد و تلاش آنها را هدر می‌دهد.

 

و همانگونه که ابن قیم - رحمه الله - می‌گوید: "بزرگ‌ترین تباه کننده، دل بستن به غیر خدا بوده، و هیچ چیز از آن مضرتر نیست، و هیچ چیز همانند آن مصلحت و سعادت انسان را نابود نمی‌سازد؛ چون هرگاه به غیر الله دل ببندد، خداوند او را به آن معبود واگذار کرده و خوار و ذلیلش می‌گرداند، و با دل بستن و روی آوردن به غیر خدا، مقصود الهی او از میان می‌رود، و به بهره و نصیب الهی شامل او نمی‌شود، و آرزویش با آنچه که بدان دل بسته محقق نمی‌گردد".

 

و خداوند متعال در سوره‌ی مریم می‌فرماید: ﴿وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لِیَکُونُوا لَهُمْ عِزًّا (81) کَلَّا سَیَکْفُرُونَ بِعِبَادَتِهِمْ وَیَکُونُونَ عَلَیْهِمْ ضِدًّا﴾﴿و آنان به جای الله، معبودانی را برای خود برگزیدند تا سبب عزّت و بزرگیشان باشد (81) هرگز چنین نیست! به زودی [آن معبودها] عبادت ایشان را انکار کرده و دشمن آنها خواهند شد﴾ [مریم: 81، 82].

 

و خوارترینِ مردم کسی است که به غیر الله دل ببندد، چون مصلحت و خوشبختی و آن رستگاری که از دست می‌هد، بیش از چیزی است که به دست آورده، و همیشه در معرض نابودی و تباهی قرار دارد.

 

و به طور خلاصه اصل و اساس شرک: دل بستن به غیر خدا بوده و کسی که مرتکب آن شود مورد نکوهش و ذلّت قرار می‌گیرد، و الله متعال در سوره‌ی اِسراء می‌فرماید: ﴿لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَخْذُولًا﴾﴿هرگز معبود دیگری را با خدا قرار مده، که نکوهیده و بی‌یار و یاور می‌شوی﴾ [الإسراء: 22].

 

اما تباه کننده‌ی دوم: سوار شدن بر دریای آرزو‌هاست، و همانگونه که ابن قیم - رحمه الله - می‌گوید: "دریایی که ساحل ندارد، دریایی است که مستمندان جهان بر آن سوار می‌شوند، و همانگونه که گفته‌اند: آرزو، سرمایه مستمندان است؛ و توشه‌ی رهروان این دریا وعده‌های شیطان، و خیالات واهی و تهمت و بهتان است.

 

و همچنان امواج آرزوهای دروغین و خیالات باطل، با سواران خود بازی می‌کند؛ و این کالای هر نَفْس پست و بی‌ارزشی بوده، که برای دستیابی به چیزهای حقیقی، اراده و همّتی از خود نشان نمی‌دهد؛ بلکه آنها را با آرزوهای خیالی معاوضه کرده، و تصویر آنچه را می‌خواهد در خواب می‌بیند و به آن دست یافته، و لذّت می‌برد، و در این هنگام از خواب برخواسته و دستان خود را تهی می‌یابد.

 

و کسی که دارای هّت والاست، آرزو‌هایش حولِ علم و ایمان و عمل بوده که او را به پروردگار نزدیک کرده و به جوار الهی می‌رساند. پس آرزوی این‌ها ایمان و نور و حکمت بوده و آرزوی آنها نیرنگ و فریب است".

 

پس ای بندگان خدا: پرهیزگار باشید، و از هر چیزی که دل را از پروردگارِ سبحان دور ساخته، و مانع اجابتِ فرمانِ الله و رسولش - صلواتُ الله وسلامُه علیه - می‌شود، دوری گزینید.

 

و همیشه به یاد داشته باشید که الله متعال شما را بر درود و سلام فرستادن بر بهترین خلایق فرمان داده، و در بهترین و صادق‌ترین کلام فرموده است: [الوصف: start-icon] إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَی النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا [الوصف: end-icon] [الوصف: start-icon] بی‌گمان، الله و فرشتگانش بر پیامبر درود می‌فرستند، ای مؤمنان! شما هم بر او درود بفرستید و چنان که شایسته است به او سلام بگویید [الوصف: end-icon] [الأحزاب: 56].

 

خداوندا! بر بنده و فرستاده خود محمد، درود و سلام فرست، و از چهار خلیفه‌ی ایشان: ابوبکر و عمر و عثمان و علی و دیگر خاندان و یاران و تابعین و پیروان نیک ایشان تا روز قیامت خشنود باش، و با گذشت و کرم و نیکی خود همراه با آنان از ما نیز راضی و خشنود شو، ای والاترین بخشندگان!.

 

بار خدایا! به اسلام و مسلمانان عزت بخش، بار الها! به اسلام و مسلمانان عزت بخش، خداوندا! به اسلام و مسلمانان عزت بخش، و از قلمرو دین محافظت بفرما، و دشمنان دین و دیگر ستمکاران و تبهکاران را نابود بگردان، و در دل مسلمانان اُنس و اُلفت قرار ده، و آنها را متحد بگردان، و رهبران ایشان را اصلاح نموده، و آنها را بر سخن حقّ همنوا بفرما، ای پرودگار جهانیان!.

 

خداوندا! دین و کتاب و سنت پیامبرت محمد - صلی الله علیه وسلم -، وبندگان مؤمن و مجاهدان صادق راه خود را یاری و بفرما.

 

خداوندا! در سرزمین‌های ما امنیت قرار ده، و پیشوایان و مسئولان ما را اصلاح بنما ...

خداوندا! ما را در همه امور عاقبت به خیر گردان، و از خواری و ذلّتِ دنیا و عذابِ آخرت پناه ده.

خداوندا! دین ما را اصلاح بفرما که محافظ امور ماست، و دنیای ما را اصلاح بنما که روزی ما در آن است، و آخرت ما را اصلاح کنن که بازگشت ما به آنجاست، و زندگی ما را در راه افزایش نیکی‌ها و مرگ ما را نجات از هر شرّ و پلیدی قرار ده.

خداوندا! از تو انجام نیکی‌ها و ترکِ منکرات، و محبّت به نیازمندان را طلب می‌کنیم، و ما را بیامرز و مورد رحمت قرار ده، و اگر خواستی گروهی را بیازمایی، جان ما را در حالی بِستان، که فریفته نگشته‌ایم.

 

بار الها! از زوال نعمت، و از دگرگونی صحّت و عافیت، و انتقام ناگهانی و خشم و غضبت، به تو پناه می‌بریم.

 

بار خدایا! شرِّ دشمنان خود و دشمنان ما را با هر چه که می‌خواهی از ما دور بگردان، ای پروردگار جهانیان!، بار الها! شر دشمنان خود و دشمنان ما را با هر آنچه که می‌خواهی از سر ما کم کن، خداوندا! شر دشمنان خود و دشمنان ما را با هر چه که می‌خواهی از ما دور بگردان، ای پروردگار جهانیان!، خدایا! ما در کشتن و نابودی آنها به تو روی می‌آوریم و از شرِّ آنها به تو پناه می‌بریم، خداوندا! ما در کشتن و نابودی آنها به تو روی می‌آوریم و از شرِّ آنها به تو پناه می‌بریم.

 

خداوندا! مرزبانان ما را در مرزها یاری ده، و از آنها حمایت کن، بار الها! با کمک و حمایت خود آنها را یاری کن، خدیا! یار و پشتیبان آنها باش و آنها را از مقابل و از پشت و از چپ و راست محافظت بفرما، ای شنونده‌ی دعا‌ها!.

 

خداوندا! بیماران ما را شفا داده، و اموات ما را مورد رحمت قرار ده، و ما را به امید و آرزوهای برسان که مورد رضا و خشنودیِ توست، و اعمال ما را با نیکی‌ها به پایان ببر.

 

[*]     رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ [الوصف: end-icon] [الوصف: start-icon] پروردگارا! ما به خود ستم کردیم، و اگر ما را نیامرزی و به ما رحم نکنی، مسلّماً از زیانکاران خواهیم بود [الوصف: end-icon] [الأعراف: 23]،

[*]      

[الوصف: start-icon] رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ [الوصف: end-icon] [الوصف: start-icon] پروردگارا! به ما در دنیا نیکی عطا کن، و در آخرت نیز نیکی مرحمت فرما، و ما را از عذابِ آتش باز دار [الوصف: end-icon] [البقرة: 201].

خداوندا! بر بنده و فرستادی خود و پیامبر ما محمد و همه خاندان و یارانش درود و سلام فرست، و هر سپاس و ستایشی تنها از آن الله، پروردگارِ جهانیان است.

 

 

 

    منبع: islamtape