حکم فراموشی سوره هایی از قرآن که فراموش کرده ایم
حکم فراموشی سوره هایی از قرآن که فراموش کرده ایم موضوع: قرآن تاریخ انتشار: 2013-07-11 | بازدید: 1378

دلیل اینکه میگویند اگر قران را حفظ کنی و بعد آن را فراموش کنی دچار گناه کبیره شده ای چیست اصلا نصی در این باره وجود دارد؟

 

الحمدلله،

 

ابن حجر رحمه الله گفت: سلف صالح در باب گناه نسیان قرآن اختلاف نظر دارند، برخی آن را جزو کبائر می دانند. ضحاک بن مزاحم می گوید: کسی که قرآن را از یاد می برد به سبب گناهی است که مرتکب شده است، زیرا خداوند متعال می فرماید:

 

" وَمَا أَصَابَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ ... " ﴿الشوری: 30﴾

«هر مصیبتی که به شما می رسد، به سبب اقدام خودتان است»

 

و فراموش کردن قرآن از مصیبت های بزرگ است.

 

ابو عالیه رحمة الله علیه گفته است: کسی که قرآن را حفظ کند و از یاد ببرد، آن را گناهی بزرگ می دانستیم. ابن سیرین نیز درباره کسی که قرآن را حفظ و سپس فراموش می کند، می گوید: گذشتگان چنین کسانی را بد می داشتند و الفاظ تندی در حق آنان بکار می بردند.

 

خودداری از تکرار آیات حفظ شده، موجب فراموشی آنها می شود و فراموشی نشان دهنده بی توجهی و سستی نشان دادن نسبت به قرآن است. تکرار نکردن قرآن به نادانی و جهل می انجامد و نادانی پس از آگاهی، گناهش بسیار است.  اسحاق بن راهویه می گوید: مکروه است که فردی چهل روز قرآن تلاوت نکند.

 

و از شیخ بن عثیمین رحمه الله در مورد فراموش کردن قرآن سؤال شد و در پاسخ گفت:

 

" فراموش کردن قرآن دو سبب دارد: اسباب طبیعی و اسباب دوری از قرآن و اعتنا نکردن به آن.

اگر سببش طبیعی باشد گناهکار نمیشود و عقوبتی بر او نیست زیرا حتی پیامبر صلی الله علیه و سلم یکروز آیه ای از قرآن را هنگام نماز جماعت فراموش کرد، و هنگامی که نماز را تمام کرد ابی بن کعب رضی الله عنه او را یادآوری کرد، و پیامبر صلی الله علیه و سلم گفت: "چرا یاد مرا (در نماز) نیاوردی؟" (روایت بخاری - کتاب فضائل القرآن، باب: نسیان القرآن)، و روزی پیامبر صلی الله علیه و سلم شنید که شخصی قرآن میخواند و گفت: " خداوند رحمت کند این شخص را، زیرا آیه ای که فراموش کرده بودم را بیادم آورد"، و این دلیل بر اینست که فراموشی اگر بعلت طبیعت باشد بر انسان ملامتی نیست، ولی اگر علتش اعراض و دوری از قرآن و لا مبالات بودن باشد شاید آن شخص گناهکار شود ".

 

بطور خلاصه، اگر کسی قرآن را حفظ کند و سپس عمدا سستی کن و مراجعه نکند تا اینکه فراموش کند ممکن است گناهکار شود، ولی اگر بعلت مشغولیت زیاد و پی در پی و بعلت مسائل طبیعی باشد و نتوانست مراجعه کند و فراموش کرد گناهکار نمیشود.

 

اما روایتی که از انس رضی الله عنه بصورت مرفوع از پیامبر صلی الله علیه و سلم نقل میکند و میگوید: "عرضت علیّ ذنوب أمتی، فلم أری ذنباً أعظم من سورة من القرآن أوتیها رجل ثم نسیها" (روایت ابو داود و ترمذی)، یعنی: "گناهان امت من بر من عرضه شد و هیچ گناهی را بزرگتر از این ندیدم که شخصی سوره ای از قرآن را حفظ کند و سپس آنرا فراموش کند"، این روایت ضعیف هست و صحیح نیست.

 

والله اعلم

وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین

سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت

IslamPP.Com

 

    منبع: اسلام پرسش و پاسخ

 

نصیحت و حکمت

زید بن خالد جهنی رضی الله عنه گفت: رسول خدا صلی الله علیه وسلم فرمود: «َمنْ فَطَّرَ صَائِمًا کَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ، غَیْرَ أَنَّهُ لا یَنْقُصُ مِنْ أَجْرِ الصَّائِمِ شَیْئًا‏».

یعنی: «هرکس روزه داری را افطار دهد همانند اجر (روزه) او می برد، بدون آنکه از اجر روزه دار چیزی کم شود».

ترمذی (807) وابن ماجه (1746) و ألبانی در "صحیح الترمذی" (647) آنرا صحیح دانسته است.

نظر سنجی

شما به کدام بخش سایت بیشتر مراجعه میکنید؟









      

گالری تصاویر
  • قرآن

    قرآن

  • حدیث

    حدیث

  • دعا

    دعا

Close

برای دریافت مطالب جدید سایت لطفا ایمیل خود را وارد نمایید.