هر سخنی که می گویید توسط فرشتگان ثبت و ضبط می شود موضوع: ملائکه تاریخ انتشار: 2013-07-29 | بازدید: 1847

من در محیط کارم همکارانی بد دهن دارم که مدتی است من هم مانند آنها بد دهن و فحش وبد وبیرا میگوییم و زود از کوره در میروم عصبانی میشوم حتی روی زندگی زناشوییم تاثیر منفی گذاشته است لطفا راهنمایی کنید جهت اطلاع همه ما نمازگذار هم هستیم اما محیط کاری خشنی داریم.

 

الحمدلله،

از جمله خصوصیات یک مسلمان پرهیزکار و متقی اینست که او زبانش را از ناسزاگویی و دشنام و بدزبانی و لعن کردن و سخنان بیهوده و پوچ محفوظ می دارد.

چرا که خداوند متعال اینگونه مسلمانان را دوست می دارد نه مسلمانی که بد زبان است.

« لاَّ یُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَکَانَ اللّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا» (نساء 148).

یعنی: «خداوند بانگ‌ برداشتن‌ به‌ بدزبانی‌ را دوست‌ ندارد» مانند دادکشیدن‌ و صدا بلند کردن‌ در فحش‌ و دشنام‌، حتی‌ اگر آنچه‌ که‌ به‌ شخص‌ دشنام ‌داده ‌شده نسبت‌ می‌دهند، صحیح‌ نیز باشد؛ «مگر از کسی‌ که‌ بر او ستم‌ رفته‌ باشد» یعنی‌: کسی‌ که‌ مورد ستم‌ قرار گرفته‌، این‌ حق‌ را دارد که‌ بانگ‌ بردارد، داد بکشد وبگوید: فلانی‌ بر من‌ ستم‌ کرد. لذا برای‌ کسی‌ که‌ موردستم‌ قرار می‌گیرد، جایز است‌ تا علیه‌ ستمگرش‌ سخنی‌ را بر زبان‌ آورد که‌ برای‌ او بد و آزار دهنده‌ باشد. اما برای‌ مظلوم‌ جایز نیست‌ که‌ در فریادزدن‌ به‌ بدی‌ علیه‌ ظالم‌، از حق‌ خود تجاوز کند که‌ اگر چنین‌کرد، تجاوزگر به‌شمار می‌رود.

علامه عبدالرحمن سعدی در تفسیر آیه فوق می نویسد: « خداوند متعال خبر می دهد که دوست ندارد انسان ها آشکارا بدگویی کنند. یعنی از آن نفرت دارد و آدمی را بر آن مجازات می نماید. و این تمامی گفته های بد و ناراحت  کننده از قبیل دشنام، تهمت و ناسزا و امثال آن را در بر می گیرد، و خداوند از آن نهی کرده و آن را نمی پسندد.

مفهوم آیه دلالت می نماید که خداوند سخن نیک و خوب از قبیل ذکر و سخن متین و ملایم را دوست دارد. « إِلاَّ مَن ظُلِمَ» مگر کسی که بر او ستم شده است، پس جایز است کسی را نفرین کند که ستمی را بر او روا داشته است و از او شکایت نماید و به کسی که آشکارا سخن بد به او گفته است آشکارا سخن بد بگوید. اما نباید به دروغ  او را به چیزهایی متهم نماید، بلکه فقط باید به اندازه ستمی که بر وی رفته است سخن بد بگوید و فقط به کسی بد و بیراه بگوید که به او حرف بد گفته است. با این وجود، گذشت و مقابله به مثل نکردن بهتر است.

همانطور که خداوند متعال فرموده است:« فَمَن عَفَا وَأَصلَحَ فَأَجرُهُ عَلَی اللَّهِ» پس هرکس گذشت کند و اصلاح نماید اجر و مزدش بر خداست.

« وَکَانَ اللّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا» و از آن جا که موضوع آیه سخن بد و سخن نیک و سخن مباح بود، خداوند خبر داد که او شنواست و سخنانتان را می شنود، پس بپرهیزید از اینکه سخنی بر زبان آورید که پروردگارتان را خشمگین نماید، و در نتیجه شما را مجازات کند. نیز در این آیه به گفتن سخن نیک و خوب تشویق شده است. خداوند داناست و به نیتی که گفته هایتان از آن سرچشمه می گیرد آگاه می باشد».

همچنین رسول خدا صلی الله علیه وسلم می فرمایند: « إِنَّ اللَّهَ لَیُبْغِضُ الْفَاحِشَ الْبَذِیءَ» ترمذی (202) وصححه الألبانی .‎

یعنی: همانا خداوند متعال از کسی که بسیار فحش گوی و بدزبان هرزه گو باشد خشمگین است و با او دشمنی می کند.

بنابراین یک مسلمان متقی بایستی مواظب گفتار و زبان خود باشد و از حدود تجاوز نکند، و بدرزبانی و دشنام و فحاشی گری را از خود دور کند، از انس بن مالک رضی الله عنه روایت شده که گفت: « لَمْ یَکُنْ النَّبِیُّ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ سَبَّابًا ، وَلَا فَحَّاشًا ، وَلَا لَعَّانًا ، کَانَ یَقُولُ لِأَحَدِنَا عِنْدَ الْمَعْتِبَةِ - أی عند العتاب - : مَا لَهُ ! تَرِبَ جَبِینُهُ» بخاری (6031).

یعنی: نبی اکرم صلی الله علیه وسلم فردی دشنام دهنده، بد و بیراه گوی و نفرین کننده نبود. بلکه هرگاه می خواست یکی از ما را سرزنش کند، می فرمود: « او را چه شده است؟ پیشانی اش به خاک مالیده شود».

و از پیامبر صلی الله علیه وسلم روایت شده که فرمودند: « لَیْسَ الْمُؤْمِنُ بِالطَّعَّانِ وَلا اللَّعَّانِ وَلا الْفَاحِشِ وَلا الْبَذِیءِ » ترمذی (1977) وصححه الألبانی فی صحیح الترمذی .

یعنی: مؤمن انسانی بدگوی عیب گیرنده، و لعن کننده، و فحش گوی، و بدزبان هرزه گو نیست.

این همان خصلتی است که پیامبر صلی الله علیه وسلم برای یک مسلمان متقی بیان کرده است، و شایسته است ما نیز خود را به این جایگاه برسانیم، چرا که باید آگاه باشیم که همواره دو ملائکه مدام با ما هستند و هرآنچه از اعمال و اقوال از ما روی می دهند را ثبت و ضبط می کنند و در سرای آخرت همه ی آنها را بر ما عرضه می کنند و بخاطر آنها مورد بازخواست قرار می گیریم.

 

آری، خداوند متعال ملائکه ای را مامور کرده که نویسندگانی گرامی اند و کارشان نوشتن اعمال خلق است و بر آنها نگهداری می کنند. الله تعالی می فرماید:« وَإِنَّ عَلَیْکُمْ لَحَافِظِینَ * کِرَامًا کَاتِبِینَ * یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ» (انفطار 10- 12).

یعنی: «البته و یقیناً نگهبانها برای مراقبت احوال و اعمال شما مأمورند، ملائکه هایی بزرگوارند که اعمال بندگان را می نویسند، شما هر چه کنید همه را می دانند»

 و می فرماید: «إِذْ یَتَلَقَّی الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ * مَا یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ» (ق 17- 18).

یعنی: «دو ملائکه گفتار و کردار شخص را دریافت می دارند و آن را ثبت می کنند، یکی از دسـت راست و دیگری از دست چپ نشسته و همنشین او هستند، هر کلمه ای که بر زبان براند (از خیر و شر) آن را می نویسند و مراقب و حاضر حال اویند». مجاهد در تفسیر این آیه می فرماید: ملائکه ای در راست و ملائکه ای در چپ قرار دارد اما آنکه در راست است خیر و دیگری که در چپ قرار دارد شر و بدی را می نویسد.

پس انسان باید فرشتگان گرامی را که اعمال او را می نویسند در نظر داشته باشد، و آنها را گرامی بدارد و بپرهیزد از اینکه سخن یا کاری از وی صادر شود و آنان آن را بنویسند که پرودگار جهانیان از آن خشنود نباشد.

پس با توجه به این توضیحات به سوال کننده می گوییم:

شما باید مواظب اخلاق و دین خود باشید، و بدانید که دین و اخلاق از هر چیزی ارجحیت بیشتری دارد، حتی از کار و شغل و غیره، پس باید برای حفاظت از دین و اخلاق خود نباید سهل انگاری کنید و آنرا فدای چیزهای دیگر کنید، از اینرو شما باید تمرین کنید و تمام تلاش خود را بکار ببرید و زبان خود را از سخنان زشت و بد پاک کنید و علاوه بر آن همکاران و دوستان خود را نیز نصیحت کنید، و همگی با هم یک محیط سالم برای خود فراهم آورید، و اگر چنانچه پس از تلاش و سعی کافی به نتیجه نرسیدید لازمست تا برای حفظ اخلاق خویش از آن محل بیرون آیید و به مکانی که دارای چنین مصیبتهایی نیستند بروید، و رزق خود را همواره از خداوند متعال بخواهید، چرا که می فرماید: « وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا * وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا» (طلاق 2-3).

یعنی: و هر کس تقوای الهی پیشه کند، خداوند راه نجاتی برای او فراهم می‏کند، و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‏دهد؛ و هر کس بر خدا توکّل کند، کفایت امرش را می‏کند؛ خداوند فرمان خود را به انجام می‏رساند؛ و خدا برای هر چیزی اندازه‏ای قرار داده است!

 

والله اعلم

وصلی الله وسلم علی محمد وعلی آله وأصحابه والتابعین لهم بإحسان إلی یوم الدین

سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت

IslamPP.Com

 

    منبع: سايت جامع فتاواي اهل سنت و جماعت (IslamPP.Com)