98.17

 

تفسیر موجز و ساده و روان بر قرآن کریم است. جلال الدین محلّی، در ابتدا بخش دومِ این تفسیر را، از سوره کهف تا پایان سوره ناس تألیف کرد و سپس به تفسیر بخش نخست (بقره تا پایان اسراء) اقدام نمود. اما متأسفانه، به سبب فوت وی در سال 864 هجری، این کار، پس از تفسیر سوره حمد ناتمام ماند. تا آنکه در سال 870 هجری، جلالالدین سیوطی، بخش ناتمام تفسیر (از بقره تا اسراء) را نوشت و تفسیر سوره فاتحه را که «محلّی» نوشته بود در انتهای همه سورهها قرار داد. لذا نام این کتاب از نامِ مفسرانِ آن گرفته شده است. (جلالین= دو جلال). مفسران در این اثر، بدون درازگویی در بیانِ وجوه صرف و نحو و قرائت و مانند اینها، بیشتر کوشیدهاند تا با تکیه بر روایات مأثور و سنت تفسیریِ گذشته، ترجمهای مفهومی از آیات قرآن ارائه دهند. در اثر حاضر، پس از ذکرِ همه کلمه، عبارت، جمله یا آیهای از قرآن، توضیحی کوتاه دربارة معنای واژگانی آن، اختلاف قرائت، ترکیب نحوی، بیان مبهمات و شأن نزول و معنای کلیِ آیه آمده است. ایجاز و سبک این تفسیر را میتوان با تفاسیر موجزی چون «جواهر الثمین فی تفسیر القرآن المبین» (اثر سید عبدالله شُبَّر) و «تفسیر فرید وجدی» مقایسه نمود.